Pijn en Verlossing

Vanochtend vroeg heb ik Ras opgehaald uit het ziekenhuis en mee genomen naar huis. Waar we met zijn drietjes als afscheid tijd hebben doorgebracht.  Om 9 uur zijn we richting het crematorium in Lelystad gereden, wat niet makkelijk was omdat het eenmaal daar definitief is dat hij lichamelijk niet meer aanwezig zal zijn.
Daar was een klein kamertje voor ons klaar gemaakt waar we nog een half uurtje bij Ras konden zijn, om vervolgens naar  beneden te gaan waar het cremeren plaats vond.

Na de crematie voelden het alsof er verlossing was van pijn bij de omhoog stijgende rook uit de schoorsteen. Ras had zijn  rust gevonden op een andere plek dan wij hadden gewild. Eenmaal thuis zijn we in slaap gevallen, de laatste paar dagen waren zwaar. Niet alleen omdat Ras het niet gehaald had. Maar ook omdat er zoveel gebeld en geregeld moet worden, waar je steeds je verhaal weer moet vertellen waar je eigenlijk geen zin in hebt.